Niepocieszony

Ironiczny portret oderwanego od świata artysty.

Groteska i absurd w kafkowskim stylu.

Atmosfera kojarząca się z Alicją w Krainie Czarów, a czasami ze Strefą mroku.

Ryder, światowej sławy pianista, przybywa do nienazwanego miasta w Europie Centralnej. Ma dać koncert w tutejszej filharmonii, ale miejscowi najwyraźniej nie tego od niego oczekują. A przewija się wokół niego cały ich korowód. I każdy czegoś chce. Dyrektor hotelu – porady w sprawie syna, początkującego pianisty, któremu brakuje talentu. Dyrygent orkiestry, zapijający alkoholem śmierć ukochanego psa – pocieszenia. A młoda kobieta z dzieckiem...? No właśnie. Czego od niego chce? Jest jego kochanką? A może żoną?

Ryder niewiele pamięta, a strzępki wspomnień nie tworzą spójnej całości i okazują się niezbyt wiarygodne. Nagle orientuje się, że nawet nie wie, kto go tu zaprosił i sprawił, że znalazł się w obcej, niejasnej i niezbyt przyjaznej przestrzeni, wśród zdesperowanych i zagubionych ludzi, których być może kiedyś poznał. A teraz widzą w nim nie utalentowanego artystę, lecz mesjasza, który ma ich zbawić.

Elegancko napisana, kusząco prowokująca i enigmatyczna. Ishiguro w swoim ambitnym portrecie odizolowanego od świata artysty ujawnia jego nagie, warunkowe człowieczeństwo. Genialna powieść, która niemal na pewno zostanie zapamiętana jako jedna z jego najlepszych.

„Kirkus Reviews”

Tak jak inne powieści Ishiguro (zwłaszcza „Okruchy dnia”), ta książka mówi o braku komunikacji między ludźmi i o dławieniu emocji.

„Publishers Weekly”