Het meisje dat kralen kon lachen: Een verhaal over oorlog en wat erna komt

Het levenslange gevecht van een Rwandese oorlogsvluchtelinge

Clemantine Wamariya was zes jaar oud toen haar ouders niet langer hardop durfden te spreken, buren zomaar verdwenen en het luide, weerzinwekkende lawaai begon. In 1994 ontvluchtte ze samen met haar zus Claire de Rwandese genocide. De daaropvolgende zes jaar zwierf ze door zeven Afrikaanse landen op zoek naar veiligheid. Geteisterd door honger, gevangenschap en mishandeling overleefde ze de vluchtelingenkampen. Ze vond zowel goedheid als onmenselijke wreedheid op haar pad. En al die tijd wist ze niet of haar ouders nog in leven waren. Toen Clemantine twaalf jaar oud was, verleende de VS haar en haar zus asiel. Ze kwam aan het begin te staan van een nieuwe uitdaging – breken met haar verleden en, na jarenlang als grof vuil behandeld te zijn, haar eigen identiteit claimen.

Het meisje dat kralen kon lachen toont de hartverscheurende realiteit van oorlog. Een verhaal over de vernietiging, de broosheid van herinneringen, het beklemmende gevoel wanneer anderen zien dat je gebroken bent, en de voortdurende zoektocht naar redding. Maar Wamariya’s reis is bovenal een verhaal over het leven dat we voor onszelf creëren, over de persoonlijke, pijnlijke en beeldschone ervaringen die ons maken tot wie we zijn.